Warszawa – Praga Północ – Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego

Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego – kościół parafialny na Pradze-Północ w Warszawie, znajdujący się przy ul. Kawęczyńskiej 57/59. Opiekę nad świątynią sprawują salezjanie.

Kościół wybudowany został w latach 1907-1923 według projektu Łukasza Wolskiego. Fundatorem kościoła był Michał Piotr Radziwiłł, od którego imienia tę część Pragi nazywano Michałowem. Inicjatorką budowy i osobą wspierającą rozwój świątyni była jednak jego żona Maria z Kieżgajłłów-Zawiszów Radziwiłłowa. Rozpoczęcie budowy świątyni przypada na czas odnowy życia eklezjalnego w Polsce po ukazie wydanym przez cara w 1905 pozwalającym między innymi na tworzenie nowych parafii. Dnia 30 czerwca 1904 księżna Maria otrzymała błogosławieństwo papieża Piusa X na budowę świątyni pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa, która miała powstać na wzór bazyliki św. Pawła za Murami w Rzymie. Ten odręcznie pisany przez Ojca Św. dokument jest do dzisiaj pieczołowicie przechowywany w archiwum parafii. Pierwszy etap prac związanych z budową przerwał w 1914 wybuch I wojny światowej. Zostały one wznowione dopiero w 1919 pod kierunkiem Hugona Kudera i trwały przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego. 25 października 1919, jeszcze podczas budowy kościoła, kardynał Aleksander Kakowski erygował, z ważnością od 1 listopada, parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa. Nuncjusz papieski Achille Ratti interesował się postępem prac w czasie budowy bazyliki, a po zostaniu papieżem – jako Pius XI – nadał w dniu 23 stycznia 1923 ukończonej świątyni zaszczytny tytuł bazyliki mniejszej. 16 kwietnia tego samego roku kardynał Aleksander Kakowski dokonał konsekracji świątyni. Od 1931, zgodnie z wolą fundatorki kościoła, opiekę nad nim pełnią i pracę duszpasterską prowadzą salezjanie. W czasie II wojny światowej bazylika uniknęła większych zniszczeń. 8 czerwca 1991 podczas IV podróży apostolskiej papież Jan Paweł II otworzył w bazylice obrady II Synodu Plenarnego Kościoła w Polsce.